Vanmorgen de laatste dingen opgeruimd, de bedden afgehaald, de koelkast leeg en dan de "kerstpakketten" voor Annet en Arjan naar Moturis/Campingworld brengen. Dat lukt. Daarna naar Henderson naar Cruise America. Het gaat lekker vlot. Dat is dan weer een voordeel van Cruise. Die doen meestal nergens moeilijk over. Even een vlugge check hoe de buitenkant eruit zien, gas, mijlen en generatorstand en dan het papierwerk. We krijgen $ 78,- terug voor de dag met de lekke band omdat we die dag niet genoten zouden hebben. Nou valt dat best mee, maar we klagen niet. Alle bonnetjes worden probleemloos vergoed.
Hop in de auto naar IHOP voor een brunch. Onderweg even tanken en dan gaat de snelheid eruit. Bij de IHOP is het zo druk dat we niet gaan wachten. We gaan de auto terugbrengen en naar het vliegveld. Daar zullen ze ook wel wat te eten hebben.
Een auto inleveren is zo gebeurd. Even de barcode scannen, de km-stand noteren en klaar.
We checken meteen in en dan blijkt dat 2 koffers te zwaar zijn. De andere 2 kunnen nog wat hebben, dus begint, in een hoekje naast de balies, de grote herpak-truc. We mogen de weegschaal van het vliegveld gebruiken. Idse komt op het lumineuze idee dat de jassen er wel uit kunnen. Alle kleine beetjes helpen. Uiteindelijk lukt het zo precies uit te komen op 50 lb (23 kg) voor 2 koffers en 2 er net onder. En... we hebben onze stoeltjes toch weer bij ons.
Toen op zoek naar wat te eten. McCarran International Airport is niet zo heel groot, d.w.z. het domestic flight gedeelte, en wij gaan naar SFO met Virgin America.
De security was wel heel streng, maar dat betrof vooral de paspoorten. Even nog een keer extra kijken of de foto wel overeen kwam met het echte hoofd. De securitycheck werd hier in een apparaat (bodyscan) gedaan. Handen omhoog en je wordt in 3 seconden gescand. Blijkbaar heb ik een vreemde rits in mijn broek (opzij) want ik word nog even extra gefouilleerd. Als ze voelt dat daar een rits zit is het goed.
We blijken een half uur vertraging te hebben. We kiezen ervoor om bij de Village Pub iets te eten. Dat moet met een half uur extra lukken.
Village Pub A small, family-owned business serving the best food and beverages made with the finest ingredients including beer battered fish and chips, as well as a variety of appetizers, sandwiches, homemade soups, salads and some of the best fried chicken you’ll ever eat.
Locations: E Gates at T3
Eerst op een tafel wachten en dat duurt lang, dan wachten op het eten en het dan ook nog opeten. We nemen een burger en een prime-rib sandwich. Het lukt allemaal prima en bij de gate, er schuin tegenover, zien we dat er nog een kwartier vertraging bij is gekomen.
De piloot, Captain Steve, komt de passagiers persoonlijk toespreken en biedt zijn excuses aan voor de vertraging. Hij vertelt dat het komt door mist in San Francisco vanochtend en dat er daardoor minder vliegtuigen konden landen.
 |
| Zicht op Oasis RV Resort (onder de bomen) |
Als we vertrekken hebben we tijdens het stijgen een behoorlijk turbulente vlucht. Eenmaal op hoogte is er niets meer aan de hand. We zitten lekker in de Virgin America stoelen (Economy), we spelen lekker Mahjong en al snel, de vlucht duurt 1 uur en 9 minuten i.p.v. 1,5 uur, zijn we er. Hé, ik heb mijn spel nog niet uit. Vlieg nog maar een rondje! Helaas luistert hij niet naar mij.
San Francisco is inmiddels helemaal opgeklaard. Er hangt nog wel mist boven de bergen. We hebben de koffers vrij snel, maar het slotje van de plunjebaal is weg.
Nu begint de zoektocht naar Terminal 3. We gaan met de Blue Line, maar blijken de verkeerde kant op te gaan, dus overgestapt op de Red Line, door de hal waar Jan inmiddels de weg wist na het portemonnee-avontuur, naar de Virgin-balie. De koffers weer inleveren en naar de Lounge.
We worden hier hartelijk ontvangen en Princess, jawel, is onze serveerster. We nemen een glaasje bubbels (Idse cola) en Jan en ik delen een groene salade met truffeldressing en een lekker visje. We krijgen nog een bubbeltje en dan is het al weer tijd om naar de gate te gaan.
Even een winkeltje in om nog wat tijd te doden en daarna lopen we zo door het vliegtuig in. Dat ging snel! We vliegen vandaag met de Lady Penelope.
We worden hier ook ontvangen met champie en we maken het ons gemakkelijk.
Het zal 9.45 uur vliegen zijn. We bekijken het menu, vullen in wat we voor ontbijt willen hebben en zoeken een film op. Ik kijk naar Captain Phillips. Tussendoor krijgen we het diner.
Daarna begin ik nog aan The Counselor, maar ga halverwege slapen. Het bed is wel hard en het kussen plat, maar je kunt wel languit liggen. Kom daar maar eens om in de Economy. Het is een wat turbulente vlucht af en toe, vooral wanneer ik probeer te slapen. Ergens hoor ik iemand snurken. Jan? Toch slaap ik denk ik zo'n 3 à 3,5 uur. Dan lig ik niet lekker meer en prop het dekbed achter me, zodat ik iets rechter op zit en kijk nog een stukje Counselor. Ik sukkel weer weg en zie dan de laatste 10 minuten nog. Dat was best een lekker dutje. Ik heb alleen geen idee waar de film over ging.
De stewardessen komen ons wekken en de bedden opklappen voor het ontbijt. Daarna is het nog een goed uur vliegen. We hebben prachtig zicht op Windsor Castle.
 | |
| Windsor Castle |
Londen ligt er netjes bij: licht bewolkt en 23 graden. Eerst wil de deur van het vliegtuig niet open, maar gelukkig wel net als wij eraan komen. Hoeven we toch niet met het gepeupel mee.
De bus naar Terminal 1 is snel gevonden en doet er zo'n 6 minuten over. Vervolgens de borden Connecting Flights volgen en dan komen we weer bij Security. De schoenen hoeven dan wel niet uit, maar verder zijn ze nogal pietluttig. Aan de andere kant hebben ze ook zo'n mooie bodyscanner als op SFO staan, maar die gebruiken ze niet. Mijn trolley piept. Zit er vloeistof in? Ik dacht het niet. Geen idee eigenlijk, maar dat is nooit een slim antwoord. We zijn in Las Vegas zo aan het herpakken, overpakken en weer inpakken geweest, dat ik werkelijk niet weet wat waarin zit. Hij wordt leeggehaald en er blijkt neusspray en een heel klein flesje (binnen de marges) zonnebrandspray in te zitten. Dat mag in principe wel, maar moet in een doorzichtig zakje. Die fase zijn ze in Amerika al lang voorbij. Daar hoefde het 2 jaar geleden al niet meer. Hier weer wel, pffff. We kunnen door. Een paar meter verderop wordt de trolley van Idse met een soort afwaskwast nog gecheckt op, ja, waarop eigenlijk? Waarschijnlijk drugs. Ook die wordt goedgekeurd.
Nog even gevraagd bij de BA-balie of we nog wat met de koffers moeten. Dat is wel een eind lopen, maar gelukkig, ze gaan meteen door.
Dan op zoek naar de BA-lounge. Die hebben ze ook goed verstopt. Er staat aangegeven dat het 20 minuten lopen is, maar na 5 minuten zijn we er al.
Na wat zoeken naar een geschikt plekje, er is overigens ruimte genoeg hoor, nemen we een drankje. Alles is hier zelfbediening. Het is dan ongeveer half 4. We lezen wat en Idse zit te computeren.
De gate gaat om 5 voor half 6 open. Het is een minuut of 5 lopen en komen dan bij een rij voor een lange, donkere, koude, ongezellige ruimte. Een medewerker zegt nogal onvriendelijk dat iedereen door moet lopen zodat de deur dicht kan. De boardingpassen worden gecontroleerd door 2 chagrijnige juffen en dan zitten we daar met z'n allen. Om 6 uur gaat de deur op en en komen we bij....een bus. Daarmee rijden we weer het halve vliegveld over om bij een vliegtuig met een trap te komen. Iedereen loopt door elkaar, niks priority boarding. De stewardessen lijken er ook niet echt zin in te hebben en begroeten ons nauwelijks. Tot zo ver scoren Heathrow en BA nog niet erg hoog bij mij.
We stijgen om half 7 op en dat is 20 minuten te laat. Het is wel een rustige vlucht, maar bij Virgin America hadden we nog lekker een spelletje in de Economy en hier in de Business Class helemaal niets.
Om 20.18 uur (Nederlandse tijd) landen we op Rotterdam. We gaan voor de laatste 100 m. weer met de bus en komen dan bij de douane. Even paspoort laten zien en dan zijn de koffers er al. Zo snel hebben we het nog nooit meegemaakt. Het vliegtuig was ook lang niet vol, dat scheelt wel natuurlijk.
Marnix staat al in de hal en 22 minuten na de landing zitten we in de auto. Super. Rotterdam scoort wel. Thuis even bijgepraat met Marnix en dan bedenken wat we kunnen eten. Een boterham met een kroket is eigenlijk de enige optie. De post even vlug doornemen en dan proberen het gewone leven weer op te pakken.