Het was weer goed warm vannacht. We hadden uit voorzorg de airco aan laten staan, ondanks de herrie, maar halverwege de nacht werden we toch wakker van de hitte. We herkenden dit en vermoedden dat de airco bevroren was en niet veel meer deed. Dus maar uitgezet en de ramen open. Gelukkig stond er een klein briesje, wat wel iets hielp. Even later hoorden we de brokken ijs vallen.
We hadden een leuke excursie op het programma staan vandaag, nl. met de Hummer naar de Secret Canyon. Eerst nog een keer naar de Saveways voor wat vergeten dingen en toen waren we al snel bij
Hummer Adventures. Eerst waren we over de North Lake Powell Blvd gereden, waar wel 10 kerken naast elkaar stonden. Heel bijzonder vonden we.
We konden aan de overkant parkeren op het parkeerterrein van de City Hall. We waren met 5 gasten en gids Chelsey: wij en Amerikanen Kevin en Myra. Chelsey bleek al snel een gezellige verteller te zijn, hoewel ze zelf vindt dat ze het niet goed kan en tegen groepen praten een beetje eng is.
We vertrekken richting de Secret Canyon die links van de Glen Canyon Dam ligt. We gaan weer links een onverharde weg op en dan begint het avontuur. Al het land waar we over rijden is in handen van een Navajo-familie en Hummer Adventures is het enige bedrijf wat daar mag komen.
De kleine hobbels maken plaats voor serieuze afdalingen. Geweldig wat zo'n Hummer kan. En we gaan door een prachtig landschap. Net als in Sedona zit hier ook een 45 graden afdaling in en Myra, die voorin zit, vindt het doodeng.
Na een spectaculaire stop: even gas geven en nèt voor de rotsen vol in de remmen, maken we een wandelingetje van een minuut of 10 naar de canyon zelf. Ook hier vertelt Chelsey weer leuke wetenswaardigheden over o.a. de planten. En dan stappen we de canyon binnen. Eerst wel smal en mooi, maar na een klein stukje nog smaller en heel mooi. We krijgen ruim de tijd om foto's te maken en rond te kijken. Wat toch fijn zo'n klein groepje. Vergeet Antelope Canyon!
Chelsey doet ons ook goede fototips aan de hand en weet zelfs het een en ander van instellingen van camera's. Het is prachtig. Aan het eind van de canyon is een soort van heel grote "binnenplaats" als je het zo kunt noemen. Heel mooi en sereen.
 |
| Zwarte Weduwe |
Ondanks dat de terugweg dezelfde is als de heenweg is het toch heel anders door de lichtinval. We zien nog een zwarte weduwe, een verdoofde tarantula, die binnenkort opgegeten gaat worden en de long nose spotted lizzard (aka luipaardhagedis) is inmiddels uit haar hol gekomen. Ze is heel dik en zal binnenkort eieren leggen. Ook nu weer alle rust en tijd om te genieten en foto's te maken. Chelsey blijft even achter om ieder de exclusieve ervaring van de canyon te gunnen.
Op de terugweg posteer ik me voorin naast Chelsey, zodat ik kan filmen. Echt leuk die hobbels, kuilen en zandwegen. Het is mij niet snel te gek.
Om 1 uur zijn we weer terug en gaan we voldaan op weg naar Zion.
Bij de Paria Canyon eten we even een broodje en zien dat het bij Kanab 91 F (32,7 C) is. Na Kanab komen we in noodweer terecht. Het was al een poosje donker, maar nu komt het met bakken uit de hemel. De 2e bui, vlak na de 1e, is zo mogelijk nog erger. We rijden amper 20 mph en zien geen hand voor ogen. Vrachtwagens stoppen langs de kant en de rest rijdt met alarmlichten aan. Gelukkig hoeven we voorlopig alleen maar rechtdoor. Als we linksaf slaan richting Zion rijden we gelukkig de bui uit.
De 89 was een prachtige, afwisselende weg. We rijden Zion National Park in en kopen bij de ranger meteen een ticket voor de tunnel, wat nog steeds $ 15,- kost. Bijna meteen na de tunnel staat er een camper voor ons stil, maar we weten niet waarom. Toen we weer verder konden zag ik dat er bighorn sheep op de berg stonden. Snel de videocamera erop, maar waarschijnlijk is dat niks geworden.
De Mt. Carmel Highway blijft prachtig. We rijden nu alleen het park door op weg naar de camping, waarvan we niet precies weten waar die is. Was best handig geweest als we vanmorgen nog even gekeken hadden. Echt weer wat voor ons.
Aan de andere kant van het park zien we er een, maar die is het niet, dus rijden we door. Na een mijl of 4 denken we dat die het toch misschien was, dus wij weer terug. Daar gevraagd en hij bleek het niet te zijn. Wij moeten nog 13 mijl verder.
Zion River Resort blijkt een heel vriendelijke camping. Zowel qua personeel als qua terrein. Wij krijgen een mooie plek met een flink grasveld erachter. Daar achter ligt de weg, maar die is niet druk en er zit een muur tussen.
We lopen een rondje, plunderen de souvenirwinkel en kopen een afdichter voor de rioleringsslang. Dat moet hier. Die monteren heeft nogal wat voeten in aarde en tot overmaat van ramp breekt een houdertje van de koppeling die aan de camper moet. Iemand van de camping rijdt langs en gaat Steve halen, die helpt wel even. Waarschijnlijk is dit dezelfde Steve als die Jan gisteren aan de telefoon had. Toen we incheckten bij de receptie schoten ze allemaal in de lach. Hij had genoteerd dat we uit Neverland kwamen.
Door al deze toestanden en doordat het hier een uur later is, eten we pas om kwart over 9, maar we zitten lekker buiten en het is gezellig. Dagen van 23 of 25 uur, who cares, we draaien onze hand er niet voor om.
Morgen geen vast programma. We zien wel.